One

- Mam nadzieję, że nowy rok szkolny powitacie z takim samym entuzjazmem, jak żegnaliście - głos pani dyrektor Hamphield wypełnił salę gimnastyczną. - A teraz proszę, rozejdźcie się do swoich klas - odparła i opuściła budynek. W pomieszczeniu zrobił się straszny tłok. Każdy chciał znaleźć znajomą osobę, z którą udał by się do klasy. W zakamarkach korytarza tworzyły się grupy. W lewym narożniku stało pięć dziewczyn. Wszystkie ubrane w spódniczkę mini oraz białą koszulę w dużym dekoltem. W prawym zaś, grupka kilku chłopców z drużyny koszykarskiej. Stałam trochę zagubiona obok przydzielonej mi, granatowej szafki.
- Sophie, tu jesteś! - usłyszałam głos za swoimi plecami. Natychmiastowo się odwróciłam.
- Ginger! Cieszę się, że cię widzę - przytuliłam przyjaciółkę. Ginger Laurentis jest dla mnie jak siostra. Znamy się praktycznie od przedszkola. - Odprowadzisz mnie do sali trzydzieści dwa? - spytałam się jej. Rudowłosa dziewczyna była rok starsza ode mnie, więc miała okazję poznać już liceum North High School.
- Jasne - uśmiechnęła się i chwyciła mnie pod ramię. - Widzisz tamte dziewczyny? - wskazała dyskretnie na grupkę wcześniej widzianych przeze mnie laluni. Pokiwałam twierdząco głowa. - Nie zadawaj się z nimi, proszę - Ginger szepnęła mi do ucha. - Jesteś nowa, a one właśnie straciły Hannę... Jestem pewna, że spróbują cię "upolować" - naznaczyła w powietrzu cudzysłowie. Nie za bardzo wiedziałam o co jej chodzi. Nie znałam tej grupki, a tym bardziej żadnej Hanny, ale zdecydowałam się posłuchać przyjaciółki. Zresztą, nie miałam ochoty na nawiązywanie kontaktów z tlenionymi blondyneczkami.
- To tutaj - Gin wskazała drzwi do mojej sali. - Poradzisz sobie, ja mam klasę na piętrze, więc muszę zmykać. Widzimy się po szkole?
- Jasne - posłałam jej mały uśmiech na pożegnanie. Wzięłam trzy głębokie wdechy i przekręciłam klamkę. Weszłam do już pełnej sali. - Przepraszam za spóźnienie - zarumieniłam się i przemyciłam do ostatniej ławki.
- Ależ nic się nie stało - kobieta w wieku około trzydziestu lat posłała mi uspokajający uśmiech.
- Nazywam się Bethany Morgan, jestem waszą wychowawczynią oraz będę was uczyć chemii - zaczęła. - Jesteście w pierwszej klasie, a początki są zawsze trudne. Mam nadzieję, że szybko zaklimatyzujecie się w nowym otoczeniu.

***

- Hej! Ty jesteś Sophie, mam rację? - blondyn, obok którego siedziałam w sali chwycił mnie za ramię gdy wychodziłam z klasy. Wyglądał na sympatycznego.
- Tak... - założyłam kosmyk moich włosów za ucho i zdałam sobie sprawę, że nie wiem jak tajemniczy chłopak ma na imię.
- Niall, jestem Niall Horan - podał mi rękę, na co uścisnęłam ją z uśmiechem. Był uroczy. Odsunęłam się razem z Niall'em od drzwi i powiedziałam coś w stylu "Miło mi".
- Tak sobie pomyślałem, może poszlibyśmy na pizzę?
- Ty i ja? - spytałam.
- Tak, siedzimy obok siebie... Możemy zostać przyjaciółmi - zaśmiał się. - Dopiero co przyjechałem do tego miasta, więc nie mam zbyt wielu znajomych, a jestem otwarty na wszelkie propozycje - znów głęboki śmiech opuścił jego usta. Niall miał ciekawy akcent, w dodatku jego śmiech był zaraźliwy.
- Jasne, też zbyt długo tu nie mieszkam. Pizza mogłaby być świetnym pomysłem - powiedziałam z aprobatą.
- Dobrze - wyszczerzył sie Horan. - Dzisiaj o dziewiętnastej?
- Dzisiaj o dziewiętnastej - pokiwałam głową. - Do zobaczenia - pożegnałam się z nim i odeszłam w kierunku szatni.

 ***

- Soph! - od razu rozpoznałam głos Ginger. - Czekałam na Ciebie od pięciu minut!
- Wiem, przepraszam - poprawiałam swój płaszcz, ponieważ dzisiaj był bardzo wietrzny dzień. Dziewczyna nic nie mówiąc złapała mnie za rękę i pociągnęła w stronę parkingu.
- Gdzie się tak śpieszysz? - prawie biegłam.
- Babcia dała mi swój samochód - zaśmiała się. Właśnie stałyśmy przed czerwonym, małym samochodem babci Ginger.
- Na zawsze? - spytałam się zaskoczona. "Petunii" , bo tak nazywał się pojazd, nikt nigdy nie mógł ruszać.
- Tak! Uwierzyłabyś? - obie się zaśmiałyśmy. Jeśli Ginger ma teraz samochód, to nic nie będzie nam już sprawiać problemów. Wsiadłyśmy do auta, i gdy rudowłosa powoli ruszyła z miejsca parkingowego, coś przykuło moją uwagę. Za szkolną bramą stała trójka chłopaków paląca papierosy.
- To tu tak wolno? - spytałam się Ginger wskazując dyskretnie na namierzony punkt.
- Oh, normalka. To Styles, Malik oraz Tomlinson - Ginger wzruszyła ramionami. - Radzę Ci się trzymać z daleko od nich. Nie należą do najprzyjemniejszych.

***

- Do jutra! - pożegnałam się z Laurentis i ruszyłam powolnym krokiem w stronę drzwi frontowych mojego domu. Weszłam po cichu i rozebrałam się. Byłam ciekawa, czy rodzice są.

- Sophie - usłyszałam wołanie mojej mamy z kuchni. Czyli jednak. Jest przynajmniej ona. - To ty?

- Tak, tak - odparłam pośpiesznie i podążyłam do niej.

- Nie uwierzysz, spotkałam dzisiaj takiego fajnego chłopaka, nazywa się Ni... - zaczełam mówić tak szybko, jak skończyłam. W kuchni siedziała moja mama, a na przeciwko niej Matt Dowell. Mój chłopak, który zdradził mnie podczas wakacji.

- Kochanie, Matt przyszedł dosłownie kilka minut temu. Nie był na rozpoczęciu roku, ponieważ dopiero co on z rodzicami wrócił z wakacji. Będzie w tobą w klasie - moja matka aż promieniała z radości. Matt dla moich rodziców był ideałem. Przystojny, w moim wieku, pochodzący z bogatej, zaprzyjaźnionej rodziny... Szkoda tylko, że nie wiedzą o tym, co mi zrobił.

Miesiąc temu wyjechałam z Ginger na nasze małe, wspólne wakacje. Byłyśmy w Hiszpanii. Był to wspaniale spędzony czas, dopóki nie natknęłyśmy się na bruneta, obściskującego się z jakąś dziewczyną. Na początku myślałam, że to tylko podobnie do niego wyglądający chłopak. Niestety, myliłam się.

- Ok? - byłam poirytowana sytuacją. 

- Nie cieszysz się? - moja mama nalegała. No tak, ona nic nie wiedziała. Chciałam jej powiedzieć, ale nigdy nie miała czasu. Moi rodzice są strasznie zapracowani. Prawie nigdy nie ma ich w domu. Dla nich liczy się tylko praca, pieniądze, firma i osiągnięcia. Tacy już są.

- Nie. Właściwie, idź sobie Matt - skrzyżowałam ręce na piersi. Moja matka miała zdziwione oraz zawiedzione spojrzenie, natomiast chłopak od razu wstał i się pożegnał. Co on sobie w ogóle myślał?

- Co to miało znaczyć Sophie? - typowa Ashley Beneth, jej córka jak zawsze musi bez względu na okoliczności zachowywać się idealnie. Poprawka. Być idealna.

- Nic nie wiesz mamo. Nie chcę, żeby tu więcej przychodził - obróciłam się na pięcie i pobiegłam do swojego pokoju.
Zakluczyłam się i położyłam na łóżku. Stereotypy są jednak prawdziwe. Nadzieja matką głupich... Ponieważ już miałam nadzieję, że nic nie zepsuje mi tego dnia.
Od tego wszystkiego okropnie rozbolała mnie głowa. W dodatku, nie byłam w najlepszym nastroju do spotkania się z Niall'em. Postanowiłam do niego zadzwonić i odwołać spotkanie.
Brzmiał na zawiedzionego, ale zrozumiał. Mam nadzieję, że go nie uraziłam.
Jutro też jest dzień.



_________________________________
Pierwszy rozdział za nami. NAPRAWDĘ DZIĘKUJĘ ZA TYLE KOMENTARZY POD PROLOGIEM I WYŚWIETLEŃ! 
KOCHAM WAS !
Wyrażajcie swoje opinie - wiem, rozdział nie nalezy do najciekawszych. Jest wręcz nudny.
Następne będą dłuższe i ciekawsze, mogę to Wam zagwarantować :)

Jest już zakładka INFORMOWANI, pod którą wystarczy, że zostawicie swojego tt w komentarzu, a będziecie regularnie informowani o nowych rozdziałach.

Od razu mówię, że nie wiem kiedy kolejny rozdział. Spodziewajcie się go w odstępie 2-3 dni!